Stilo

Śpiesz się fotografować ludzi, tak szybko odjeżdżają.

Kemping, zwłaszcza ten, na którym znasz część współmieszkańców, bo tak jak ty spędzają tu co roku wakacje, jest metaforą życia. Przyjeżdżasz pewnego dnia, widzisz tych co dotarli tu przed tobą. Niektórzy to twoi znajomi z wcześniejszych pobytów, pozostałych poznajesz w ciągu pierwszych dni. Dopiero przyjechałeś więc nie zauważasz, że ktoś już wraca. Dzieje się tak do momentu kiedy przestajesz być już nowo przyjezdnym. Dostrzegasz, że zaczyna brakować znajomych twarzy. Czasem ktoś przyjdzie się pożegnać, częściej znika jednak rano gdy śpisz, bez pożegnania. Szykowałeś się by zrobić mu zdjęcie, jednak odkładałeś to... bo może pogoda będzie lepsza... na kolejny dzień. Szansy na fotografię już nie będzie. Ale codziennie przyjeżdżają nowi. Czasem z radością kogoś witasz, to znajomi nie widziani przez rok. Ale jest już jakoś inaczej. Powoli masz wrażenie, że otacza cię coraz więcej nowych, nieznanych twarzy. Kemping zmienił się. Ludzie przyjeżdżają nieustannie, są bledsi od ciebie, ale w ich oczach jest świeża energia i radość z rozpoczętych wakacji. Masz wrażenie, że ciebie nie widzą. Może zmieni się to po kilku spotkaniach przy zmywaniu naczyń, a już na pewno gdy zaproponujesz im zrobienie zdjęcia lub gdy dowiedzą się od sąsiada, że krążysz tu i namawiasz na pozowanie do fotografii. W końcu znikają prawie wszyscy, którym nie tylko robiłeś zdjęcia, ale i przyjaźniłeś się, a czasem tylko lubiłeś na nich patrzeć. Potem zostaje ci jeden dzień do odjazdu. Żegnasz się z ostatnimi, których znasz. Nadchodzi ten moment. Wyjeżdżasz rano lub wczesnym popołudniem. Kemping śpi lub jest pusty, bo prawie wszyscy poszli na plażę. Może potem ktoś zaważy twoją nieobecność. Zostaje wygnieciona trawa po przyczepie lub namiocie. Nie na długo, jeszcze tego samego dnia twoje miejsce będzie zajęte. Przyjedzie kilka nowych rodzin, nie będą mieli pojęcia, że tu byłeś.